„Populacja ukryta” w kontekście narkotyków jest to populacja problemowych użytkowników, którzy z różnych powodów nie trafili do statystyk systemu lecznictwa, statystyk policyjnych lub innych, a z uwagi na prowadzony przez siebie tryb życia nie są najczęściej objęci takimi pomiarami jak badania populacyjne dotyczące używania narkotyków. Oszacowanie rozmiarów tej populacji jest wyzwaniem, przed którym stają socjologowie i statystycy.

Podstawowym problemem w przypadku oszacowania populacji ukrytych jest precyzyjne zdefiniowanie tej grupy. Oszacowania opisane w tej części serwisu oparte są na krajowej definicji problemowych użytkowników narkotyków, zgodnie z którą problemowe używanie narkotyków jest rozumiane jako długotrwałe używanie narkotyków (substancji nielegalnych), które powoduje u osoby używającej poważne problemy. W związku z tym polska krajowa definicja obejmuje problemowych użytkowników zarówno opiatów, jak i amfetaminy, kokainy (choć te przypadki są rejestrowane sporadycznie), a także kanabinoli i innych narkotyków.

Definicja krajowa nie jest tożsama z operacyjną definicją Europejskiego Centrum Monitorowania Narkotyków i Narkomanii, która określa problemowych użytkowników narkotyków jako osoby używające opiatów, amfetaminy lub/oraz kokainy w sposób długotrwały, częsty lub iniekcyjny.

Definicja jednoznacznie określa cechy populacji, której oszacowanie będzie dotyczyć i ma wpływ na jego wyniki. W praktyce często stajemy przed dylematem: z jednej strony chcielibyśmy przyjąć jak najlepszą, najpełniejszą i najbardziej precyzyjną w sensie operacyjnym definicję problemowego użytkownika, ale z drugiej strony musimy brać pod uwagę ograniczenia wynikające z dostępnych źródeł danych i wykorzystania konkretnych metod. Większość przyjętych definicji nie jest idealna, jest wynikiem daleko idącego kompromisu.